Het was tussen stoffige encyclopedieën in de bibliotheek van de universiteit van Antwerpen waar Anthony vroeg: ‘Gaan jullie mee spaghetti eten?’ In de jaren die volgden werden nog vele borden besteld in het café op de hoek: Papa Jos. Een café waar dromen op tafel werden gelegd en de zetels een zitkuiltje hadden gekregen. Een plek waar alles eindelijk op zijn plaats viel. 

 

In de wandelgangen van de universiteit spraken we vooral over deadlines, Disneyfilms en digitalisering. Het digitale tijdperk was voor ons meteen een onderwerp waarbij er filosofisch veel op het spel leek te staan. Een college over Hannah Arendt en haar ideeën over vrijheid wakkerden de theoretische interesse nog meer aan. The Great Hack (2019), een documentaire over het Cambridge Analytica schandaal, bezorgde ons eerder praktische kopzorgen. 

 

Na het behalen van ons diploma Wijsbegeerte, zaten we plots niet meer rond dezelfde tafel. Anthony trok naar King’s College London voor een masteropleiding Digital Culture & Society, terwijl Stefanie een opleiding tot lifecoach volgde. Sam schreef dan weer fictieve verhalen tijdens haar opleiding Schrijven aan het RITCS in Brussel.* 

 

Wat ons terug samenbracht, was een sms’je van Stefanie: ‘Kunnen we eens bellen?’. Na een lang skypegesprek, lagen onze dromen niet langer meer op tafel in het café, maar gingen we ermee aan de slag. Diezelfde dag meldden we ons aan bij BAAS, een organisatie die jonge mensen ondersteunt in hun ondernemersdroom, en leerden we de eerste stappen zetten richting een duurzame onderneming. De Virtuele Mens was geboren. 
 

*Ook dit verhaal bevat mogelijks fictieve elementen